zaterdag 15 november 2008

Auckland- Hong Kong- Amsterdam, 18.000 km

Het was een lange reis terug naar huis, maar het is me net als op de heenweg weer enorm meegevallen. Ik ben met prachtig weer opgestegen en doordat ik bij het online inchecken een plaats aan de goede kant van het vliegtuig had uitgekozen kon ik het land tot aan het laatste puntje aan de horizon zien verdwijnen.
Verder geen noemenswaardige gebeurtenissen, het overstappen in Hong Kong verliep weer soepel. Op Schiphol moest ik wel even op mijn koffer wachten, die als 1 van de laatste de band op kwam rollen en daarna was ik nog de klos bij de random bagagecontrole. Maar ik had niets te verberegen, dus kon zonder verder gedoe gauw door naar de trein. Om iets over half negen kwam ik aan op het station in leiden, waar mijn ouders stonden te wachten, die ook Mirre vrijdag alweer thuis hadden gebracht.

Of Mirre nou echt blij was me weer te zien was moeiijk te peilen, maar de koffer werd wel direct verwelkomd als nieuwe slaapplaats :-)


Hoewel ik het geen straf had gevonden om nog wat langer in Nieuw Zeeland te blijven, ben ik toch ook wel blij om weer thuis te zijn. Moe maar voldaan kijk ik terug op een fantastische reis, op de herinneringen kan ik nog lang teren en het reisverslag dat ik hier heb gemaakt is ook een mooi aandenken!

maandag 10 november 2008

Doubtful Sound - overnight cruise


Vorige week leek het er even op dat de overnight cruise die ik in Doubtful Sound wilde maken niet door zou gaan. De boot waarop ik een plaats had geboekt was kapot en zou niet op tijd gerepareerd kunnen worden. Het bericht dat ze me daarover stuurden zag ik pas 3 dagen nadat het was verstuurd. Uiteindelijk liep het toch nog goed af en kon ik overgeboekt worden naar een soortgelijke (en naar wat ik achteraf hoorde zelfs betere) tocht met Deep Cove charters. Een gloednieuwe en zeer ruime boot, met ruimte voor twaalf pasagiers, maar er waren er deze tocht maar zeven. Plus kapitein Chris, die echt alles tot in de puntjes regelde, van heerlijke maaltijden, tot het spotten van dolfijnen.

Doubtful Sound is 1 van de 14 fjorden in het Fiordland National Park. Het park beslaat in totaal 1,2 miljoen vierkante kilometer van het zuidwesten van het Zuidereiland,. Het is een ruig en ongerept gebied, diepe fjorden die door de gletsjers van de laatste ijstijd zijn gevormd, overgroeid met regenwoud. Het regent er 8 van de 10 dagen (zo'n 7 tot 10 meter neerslag per jaar). En al dat water komt in talloze watervallen van de bergen afstromen, soms van meer dan een kilometer hoog vrijwel recht naar beneden.

Ik vond het dan ook niet erg dat het de eerste dag vrijwel constant heeft geregend. De hoeveelheid en verscheidenheid aan watervallen was echt onvoorstelbaar. En terwijl de regen nog viel, trok het water op sommige plaatsen als mist weer op uit de beboste heuvels.

De werkelijke pracht van dit gebied is eigenlijk niet vast te leggen in foto's. Totaal afgesloten van de buitenwereld, echt een stukje paradijs. Ik heb echt genoten van de stilte en de rust.








vrijdag 7 november 2008

Lake Matheson


Nadat ik een beetje was bijgekomen van de enerverende tocht over de gletsjer was er nog een heel stuk van de middag over en het was nog steeds stralend weer. Het leek me zonde om daar niet nog op de een of andere manier van te genieten, dus toen ik een shuttle zag staan met een bordje Lake Matheson ben ik maar eens gaan informeren of dat wat was. Het busje kon me naar Lake Matheson brengen en daar zou ik dan in ruim anderhalf uur omheen kunnen wandelen en vervolgens met het busje weer terug. Leek me een mooie besteding van de middag en dat bleek zeker zo te zijn.
Deze wandeling is precies wat ik zo prachtig vind aan Nieuw Zeeland, ik wandelde door een bos waar ik om de paar meter met verbazing naar weer een andere variant van de ontluikende varen keek, om vervolgens door een opening in de begroeing een prachtig uitzicht had op het meer met de besneeuwde bergen op de achtergrond. Op een windstille dag vormt het meer een spiegel waarin de bomen en de bergen te zien zijn. Vanmiddag waaide het echter net teveel om dat effect te krijgen, maar het was nog steeds prachtig.




Fox Glacier - Helihike


Vanmorgen scheen de zon en de omstandigheden waren uitstekend voor de vlucht met de helikopter de gletsjer op. Ik ben inmiddels weer veilig beneden en kan nog amper bevatten wat ik allemaal heb gezien. Onvoorstelbaar hoe groot die ijsvlakte is, je raakt je besef van verhoudingen geheel kwijt. Met de helikopter ben je vrij snel boven, maar als je die dan later als piepklien stipje tegen de bergwand ziet besef je wel dat je niet hoeft te proberen terug te lopen. Op de foto hier linksboven lijkt het misschien alsof we redelijk dicht bij de top van de gletsjer waren, maar op de foto die ik vanuit de helikopter heb genomen (eerste foto onder dit bericht) is de plek waar we zijn geland en hebben gelopen op het brede deel helemaal linksonder in beeld.

In totaal zijn we zo'n 2,5 uur op het ijs geweest, onder begeleiding van een uitstekende gids. Met een wandelstok en ijzers (cramp-ons) onder de schoenen was het eigenlijk heel comfortabel wandelen. Er waren ook ijsgrotten, dat was soms passen en meten, maar al met al was het veel minder eng dan ik had verwacht.
Een onvergetelijke ervaring. Ik laat de plaatjes verder weer voor zich spreken ...





donderdag 6 november 2008

Christchurch-Fox Glacier


Vandaag was weer een reisdag, een oversteek naar de westkust van het Zuidereiland en een rit langs de kust naar het zuiden. Het eerste stuk met de Tranzalpine de bergen in naar Greymouth en vanaf daar met een bus langs de kust naar Fox Glacier.
Het was weer een indrukwekkende reis, vooral de besneeuwde toppen van de Southern Alps waren prachtig. Aan de westkust regent het heel veel, 7 meter(!) komt er per jaar naar beneden. Dit zorgt ervoor dat het landschap wordt bepaald door groene bossen, subtropisch regenwoud. Erg mooi. De regen voedt ook de gletsjers van Franz Josef (onderste foto) en Fox Glacier, bij de laatste ben ik nu aangekomen en als het weer morgen goed is ga ik met een helicopter naar boven om daarna een wandeling te maken op het ijs. Het zonnetje schijnt nu, maar dat zegt niks heb ik eerder al gemerkt, het kan hier zomaar omslaan.



woensdag 5 november 2008

The Giant's House

Bijzondere vermelding gaat naar de tuin die ik voor vertrek uit Akaroa nog heb bezocht. Toen Shireen me door de sneeuw terugreed naar het stadje gaf ze me de tip om Giant's house te bezoeken, dat zou ik vast mooi vinden.

Nou daar had ze gelijk in, het was geweldig. Een enorme tuin die door een kunstenares is omgetoverd in een surrealistisch paradijs vol enorme mozaiekbeelden. Heel fantasievol en kleurrijk, ik viel er van de en verbazing in de andere, dat het begon te gieten kon me niet deren, de beelden werden er zo mogelijk nog mooier door.

2 dagen Akaroa

Vanuit Christchurch heb ik een trip gemaakt naar Akaroa, waar ik ook 1 nacht ben gebleven. Akaroa is een havenstadje op een schiereiland (Banks Peninsula) ongeveer twee uur rijden van Christchurch. Het was een prachtige rit er naar toe, het schiereiland bestaat uit de resten van twee enorme vulkaankraters, dit is duidelijk te zien in het landschap.

Ik had een tour met overnachting geboekt die zou bestaan uit een wandeling door een natuurreservaat, een bezoek aan de pinguinkolonie en een overnachting in een huis aan het strand van Flea Bay. Bij aankomst bleek ik de enige deelnemer te zijn die dag, dus het werd een heel bijzondere tour. Mijn gids was Shireen Helps een 4e generatie farmer in het gebied. Zij en haar man zetten zich in voor behoud van het natuurlijk schoon in de omgeving en met name de kolonie white flippered penguins die zich op hun grondgebied bevindt.
Bij de excursie naar de kolonie sloten nog twee deelnemers zich aan. Met z'n vieren gingen we gekleed in camouflage-kleding op pad. Eerst een wandeling langs de talloze nestkasten die op het land zijn aangelegd en waar op dit moment de pinguins hun eieren uitbroeden, er zijn al wat kuikens uitgekomen. Alles werd met het grootste respect en voorzichtigheid gedaan, om de pinguins zo min mogelijk te storen in hun natuurlijke gedrag.

Deze benadering heeft er voor gezorgd dat dit nog de enige plek in Nieuw Zeeland is waar de pinguins nog voor het donker wordt aan land komen en dat was heel bijzonder om te zien. Vanuit een schuilplek hadden we zicht op de baai waar honderden pinguins als kleine stipjes in het water rondzwommen (met de verrekijker goed te zien). Toen het begon te schemeren kwamen ze in groepjes richting de rotsen en sprongen en klommen ze aan land. Heel bijzonder. De pinguin met de gele randen op zijn kop, op het plaatje linksboven, is zogezegd een vreemde eend in de bijt in deze kolonie white flippered pinguins, een mooie bonus.


Met het weer zat het niet echt mee deze dagen, maar dat leverde wel mooie plaatjes op van een ruwe zee bij de kliffen en op de weg terug naar Akaroa de tweede dag kwamen we zelfs nog in de sneeuw terecht op het hoogste punt van de rit. Dat is echt een rare ervaring, in Nederland regent het of sneeuwt het afhankelijk van de temperatuur, maar hier heb je door het hoogteverschil in dezelfde bui op de ene plek regen, maar een paar honderd meter verder op je weg sneeuw.

maandag 3 november 2008

Verre familie

Na de ballonvaart stond er nog een bijzondere ervaring op het programma, een ontmoeting met een oudtante van mijn moederskant (een zus van mijn opa) die al sinds de jaren vijftig in Nieuw Zeeland woont: tante Adrie. Ik had haar nog nooit gezien, maar als je de halve wereld rondreist is het toch zonde om niet bij familie langs te gaan die daar blijkt te wonen.

Een paar weken geleden had ik telefonisch het eerste contact gelegd en dat was al een leuk gesprek en vanaf het moment dat ze me oppikte bij de backpacker waar ik verbleef voelde ik een klik. We hebben een wandeling gemaakt door het park, een rit langs plaatsen waar ze dagelijks komt voor haar boodschappen, het adres waar ze tot een jaar geleden heeft gewoond en zijn toen naar haar huisje gegaan, net buiten Christchurch. Ik heb ook kennis gemaakt met Minka de hond en de kanaries: Pietje en Petje :-).

Prachtig om haar verhalen te horen en te zien hoe ze hier leeft. Na het eten hebben we nog een wandeling gemaakt in het bos langs de rivier achter haar huis. Echt fantastisch. Op de weg terug naar Christchurch heb ik ook nog haar schoondochter en kleindochter ontmoet, haar zoon was helaas net nu aan het werk op het Noordereiland, dus die ben ik net misgelopen. Wie weet een volgende keer, tante Adrie vond het maar niks dat ik al zo snel weer weg was uit Christchurch, de volgende keer moet ik langer blijven :-)


Up, up, and away



Sinds de bizarre weersomslag die ik in Kaikoura had meegemaakt, begon ik me toch wel wat zorgen te maken of de ballonvaart die ik graag zou willen doen door zou gaan, maar om 4 uur 's ochtends kwam het verlossende woord: het weer was goed om op te stijgen. Om 4:40 moest ik klaar staan om opgepikt te worden. Toen er een busje aan kwam rijden met een trailer er achter waar een ballonmand op stond wist ik zeker dat het echt zou gaan gebeuren. Er waren twee balonnen, 1 enorme met een mand voor 22 personen en een kleine waar 5 personen in mee konden. Ik ben met de kleine meegegaan en dat was een prima keus. Alleen al het opblazen van de ballonnen bij zonsopkomst was een spektakel op zich. Er ook echt mee opstijgen was gewoon onwerkelijk.

We hadden een heel ervaren piloot die zorgde voor een optimele vaart en zachte landing. Na ruim een uur in de lucht daalden we weer neer in een veld vol schapen en werd de vaart beklonken met een glas champagne (om 8 uur 's ochtends, ik zal er maar geen gewoonte van maken ;-))

Opnieuw een ervaring die amper te beschrijven valt, ik laat de plaatjes maar weer voor zich spreken.